“We denken dat uw zoon vermist is.”
Wat is dat nou voor gelul, denk ik. Vermist? Hoe lang moet je weg zijn voordat iemand je als vermist
opgeeft?
In de nacht van 11 op 12 mei 2020 hoort Marjolein Hartman dat haar zoon Max een van de vijf
omgekomen surfers in Scheveningen is. Ze zijn gestikt in een metersdikke schuimlaag die zich door
een plots draaiende wind voor de kust had verzameld. Het drama is wereldnieuws.
Volledig onderuitgehaald probeert ze zich staande te houden in een wereld die compleet op zijn kop
staat. Op zoek naar houvast begint ze al na enkele weken te schrijven. Recht voor zijn raap, liefdevol,
eerlijk en tegelijk zo genadeloos maakt Hartman vanaf dag één de lezer van dichtbij deelgenoot van
haar worsteling en pijn in haar eerste jaar als moeder in rouw.
Rauw is een boek over de pijn die iedere ouder kan overkomen, maar waar de meeste mensen zich
geen raad mee weten. Het is voor alle betrokkenen een zoektocht, het hele leven zoals het was is
weggeslagen en moet opnieuw worden uitgevonden. Dat begint bij het delen van verdriet. Misschien
niet door het in stukjes weg te kunnen geven, maar door mensen om je heen toe te laten hun liefde
te tonen.
Dat is waar Rauw uiteindelijk over gaat. Over de liefde.
Marjolein Hartman (1974) is een geboren Amsterdamse. Haar ouders hadden een sigarenwinkel in Amsterdam-Oost, waar haar vader in 1993 tijdens een overval werd doodgeschoten. Samen met haar moeder zette Marjolein de zaak voort. Na een paar jaar begon zij voor zichzelf. Op 23-jarige leeftijd werd ze moeder van Max en toen ze 39 was, werd uit een tweede relatie dochter Ivy geboren.